Home sweet home
Blijf op de hoogte en volg Sara
02 Februari 2015 | Australië, Adelaide
Ik ben nu alweer een maandje thuis en jeetje wat gaat dat wennen bizar snel. “Jij moet vast heel erg wennen om weer thuis te zijn?!” Nou nee eigenlijk helemaal niet. Voor mij voelde het bijna vanaf de dag dat ik landde al alsof ik helemaal niet weg geweest ben. Gevaarlijk is dat, vandaar dat ik toch maar heb besloten nog één laatste verhaal te schrijven om jullie lastig te vallen met mijn avonturen maar misschien nog wel meer voor mezelf om de herinneringen terug te halen en op papier te zetten. Bereid je voor op een lang verhaal.
De laatste weken in Adelaide waren vreemd, realiserend dat je binnenkort vertrekt en afscheid moet nemen van de mensen van wie je echt bent gaan houden en de stad die een tweede thuis is geworden. De kleine momentjes en herinneringen worden steeds belangrijker. Op het moment dat ik daar mijn dagelijkse wandeltocht naar de uni weer eens maakte is het niet voor te stellen dat ik daar ook weer wegga. Mijn leven daar was zo vanzelfsprekend geworden. De vriendschappen die ik gemaakt had, mijn eigen thuisje, de uni, feestjes en wekelijkse ‘sleur’ wat niet echt een ‘sleur’ te noemen is want elke dag was een feestje. Afscheid nemen van dit leventje was toch wel heel erg moeilijk. Niet leuk, maar klagen mag ik zeker niet. Ik verlaatte Adelaide om vervolgens prachtige reizen te maken in Australië waarbij ik de meest adembenemende uitzichten heb mogen bewonderen, bijzondere vriendschappen heb gesloten, ontzettend veel geleerd heb en meer en meer heb kunnen realiseren hoe dankbaar ik ben voor het feit dat ik dit allemaal mee mocht maken.
Mijn ‘grote reis’ bestond zo ongeveer uit 4 onderdelen: een tour door het centrum van Australië (de woestijn/the outback), een road trip van Adelaide naar Melbourne, een road trip van Melbourne naar Sydney en vervolgens twee en een halve week bij familie doorgebracht in Tasmanië.
“You haven’t seen Australia if you haven’t seen the Uluru”, dat is wat ze zeggen. Althans sommigen. (Even voor de extra informatie: de Uluru is een enorme rode ‘steen’ in het midden van een vlak, steppeachtig woestijnlandschap en duizenden kilometers van de grote steden) Anderen zeggen: “De woestijn, daar is dus echt geen zak aan en zitten alleen maar vliegen” of “wat is er zo interessant aan een random steen in het midden van niets?” Eerlijk gezegd heb ik veel meer mensen dat laatste horen zeggen wat mij heel erg verbaasde. Ik als onwetende Europeaan was ontzettend benieuwd naar de woestijn. Hallo, WOESTIJN?! Dat is iets wat je alleen ziet in films. Mij leek het geweldig, zo’n steen in het midden van niets. Zo ver uit kijken over een uitgestrekte vlakte met niets. Waar vind je dat in Nederland? Juist. Dus ondanks alle negatieve verhalen toch maar besloten om het te doen en het was absoluut de beste keuze die ik had kunnen maken. Misschien wel het mooiste en indrukwekkendste wat ik ooit gezien heb (al moet ik toegeven dat ik dat denk bij alles wat ik gezien heb). De tour duurde drie dagen en elke dag hadden we een andere high light. Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon. Wauw. Mijn tour naar de woestijn heeft al mijn verwachtingen dubbel en dwars overtroffen. De kleuren waren werkelijk waar prachtig en alles is zoveel mooier en indrukwekkender dan je van een foto af kunt leiden. Natuurwonderen. Tijdens deze reis heb ik buiten geslapen in een zo gehete ‘swag’ (Kruising tussen een 1persoons tent en een slaapzak). Nog nooit zo lekker geslapen met een constant fris briesje. De hoeveelheid sterren die je ziet in de woestijn is gewoon niet voor te stellen als je bedenkt dat er in een straal van duizenden kilometers geen enkele stad te bekennen is, en dus weinig licht en dus veel, maar dan ook écht veel sterren. Niets vergeleken met de sterrenhemel die je op een willekeurig plekje in Nederland ziet. Prachtig.
Na deze trip ben ik teruggevlogen naar Adelaide waar ik mijn laatste feestje vierde en de volgende dag vertrok op road trip richting Melbourne met drie vrienden die ik heb ontmoet in Adelaide. Janneke (Nederlands), Julien (Frans) en Hubertus (Duits) waren mijn reis buddies voor deze trip. De dag dat we vertrokken was nog even paniek aangezien de tweede bestuurder zijn rijbewijs was vergeten bij het ophalen van de auto en toen de auto éindelijk voor de deur stond, bleek het autootje natuurlijk véél te klein te zijn. Maar echt klein. Wij met vier reizigers, per persoon een enorme backpack, een zespersoons tent, het nodige campinggerei, boodschappen en drinken… Onze puzzel-skills werden even flink op de proef gesteld maar met een muurtje tussen mij en Janneke op de achterbank is het helemaal goed gekomen. Het avontuur kon beginnen! Met zomerse hitjes bonkend uit de schrale speakers reden we in ons kleine witte autootje Adelaide uit. We hadden besloten dus een tent mee te nemen en te kamperen in plaats van hostels op te zoeken. Kamperen biedt beperkte mogelijkheden en middelen dus improviseren is een vaardigheid die op zijn beurt flink op de proef gesteld werd. We reden de welbekende Great Ocean Road, de meest bekende weg van Australië aan de zuidkust die grotendeels vlak langs de oceaan gaat. Dit belooft prachtige uitzichten en de meest indrukwekkende viewpoints. Soms ontstaan er lichtelijke irritaties aangezien je 24 uur per dag op elkaars lip zit, als bijvoorbeeld de bestuurder de twee belangrijkste viewpoints overslaat uit koppigheid en hij niet eens op smeekbede van mij even om wil draaien. Gelukkig was ik snel over mijn verdriet heen toen we aankwamen in een heel puur Australisch cafeetje een of ander dorpje in god weet waar met misschien een honderdtal inwoners waar de echte locals (onverstaanbaar) hun dagelijkse after-work biertjes dronken en ons hartelijk ontvingen met hapjes en drankjes en geïnteresseerd vroegen naar onze avonturen en plannen en ons hulp en accommodatie aanboden. Zo mochten we bij een boer in zijn weiland gratis kamperen maar we moesten dan wel even drie keer toeteren, anders ging hij er vanuit dat we inbrekers waren en zou hij ons schieten. We bedankte hem vriendelijk en vertrokken naar een campingplaats bij de Beauchamp Waterfalls. Na proberen te party crashen (tevergeefs) bij een Australisch eindexamenfeestje en mijn schoenen vergeten te zijn op de campingsite (wat voor enkele minuten het nodige gevloek opleverde) arriveerden we vier dagen na vertrek in Adelaide en vier dagen vol avontuur in Melbourne. En dat is dan de dichtstbijzijnde stad bij Adelaide. Moet je je even voorstellen dat je vier dagen zou doen over de weg van Utrecht naar Amsterdam. Conclusie: Australië is ontzettend groot.
In Melbourne hebben we nog ongeveer twee dagen met zijn vieren doorgebracht en veel sightseeing gedaan. Ontzettend leuke stad! Leuke schattige straatjes met knusse kleine barretjes en restaurantjes en in verhouding met andere Australische steden redelijk wat cultuur en creativiteit. Eenmaal in Melbourne aangekomen had ik eigenlijk totaal geen plan meer. Mijn reisgenootjes zouden de volgende dag naar Tasmanië en eentje terug naar Adelaide vliegen en ik bleef over. Ik wilde mensen vinden die met de auto naar Sydney gingen. Ik kon ook wel naar Sydney vliegen vanuit Melbourne maar wilde juist graag het echte Australië zien; ook tussen de steden in. Dus ging ik wanhopig op zoek naar mensen die een road trip gingen doen in de daarop volgende dagen vanuit Melbourne richting Sydney. Wonder boven wonder vond ik een leuk gemixt groepje wat nog een medereiziger zocht voor de road trip naar Sydney. Zomaar met mensen reizen die je nog nooit eerder ontmoet hebt leek me wel spannend, maar het bleken echt ontzettend leuke mensen te zijn. We vertrokken met een leuk gevarieerd groepje: een Turkse jongen die al vier jaar in Melbourne woonde en onlangs een landrover gekocht had en nu wel eens meer wilde zien van Australië, een Duitse en een Amerikaanse jongen beide net klaar met high school en dus kozen voor een tussenjaartje in Australië en een heel ervaren Amerikaans wereldreiziger meisje wat al zo ongeveer heel Amerika, Europa en Australië gezien had en nog steeds niet klaar is met reizen. Deze week gaf nog wel het meest het echte backpackers gevoel! We zaten met zijn vijven opgekropt in de landrover met veel te veel spullen natuurlijk. We hadden besloten van dag tot dag te kijken waar we zin in hadden, hoe ver we wilden rijden en waar we gingen overnachten. De eerste drie dagen brachten we door op een puur hippie festivalletje in de bossen in het midden van nergens (dat komt nog al eens voor in Australië en dat is precies wat ik zo tof vind aan dit land). Het was geen commercieel trek-al-je-hippie-accessoires-uit-de-kast festival, nee het was een echt hippie festival, echte hippies met kleren gemaakt uit gescheurde doeken en oude lappen stof en lopen op blote voeten, hoelahoepen, mediteren, diabolo’s etc. De muziek was ook nog eens erg goed dus dat hielp ook mee aan de sfeer! Goed begin van dit avontuur!
Na het festival vervolgden we onze weg richting Sydney waar we vanaf dan nog ongeveer een week over gedaan hebben. Wat best ruim is want Melbourne-Sydney zou je binnen een dag kunnen doen als je flink doorrijdt. Als je het mij vraagt is dit het echte reizen: geen strak uitgedacht plan hebben, niets boeken, maar gewoon zien waar je terecht komt. Zo kwamen we er achteraf achter, zonder dat we het in de gaten hadden, dat we de hoogste berg van Australië hadden beklommen! Vaak zijn de gratis campingplaatsen ook zonder douche dus dan maar ‘douchen’ in de rivier. Ook de afwas werd gedaan in de rivier (wel met natuurlijk afbreekbaar afwasmiddel natuurlijk). De rivieren zijn wel echt KOUD (bergwater, duh). Elke avond rijst met bonen uit blik en naderhand een kampvuurtje met goeie gespreken, drankjes en muziekjes. Dit alles is pas echt kamperen! Het is moeilijk om te beschrijven maar deze week was absoluut een van mijn beste weken. Het is ook echt heel bijzonder hoe je in zo’n korte tijd een band met wildvreemden kunt opbouwen. Toen we eenmaal in Sydney waren aangekomen en afscheid moesten nemen, viel het me best wel zwaar! Ik heb een ongelofelijk leuke tijd met dit groepje gehad en ook al was het zo kort, je zit zo intensief bovenop elkaar een week lang elke dag dat je geen keus hebt dan gewoon vrienden te zijn al vanaf dag één.
Na anderhalve dag in Sydney te zijn geweest en dus niet zo heel veel gezien te hebben (gelukkig heb ik wel mijn opera house foto, want dat is natuurlijk het aller belangrijkste van mijn hele verblijf in Australië), nam ik het vliegtuig naar Tasmanië. Hier werd ik hartelijk ontvangen door mijn Ome Alfred. Het was echt heel bijzonder om daar met familie te zijn die ik eigenlijk bijna nooit zie. Ik heb ongeveer een weekje bij mijn oom doorgebracht en met hem door Tasmanië getoerd. Tasmanië is echt geweldig. Het is groter dan Nederland en er wonen zo’n 550.000 mensen. Dat is minder dan alleen al in Amsterdam. Er zijn dan ook hele stukken onaangeraakte natuur welke niet te bereiken zijn met auto of fiets. Het is echt een onbeschrijfelijk mooi eiland. Je kunt drie/vier uur rijden van de ene stad naar de ander, en in tussentijd kom je niets tegen dan prachtige natuur en een paar kleine dorpjes met zo’n 100/200(!) inwoners. Veel mensen zijn ook redelijk zelfvoorzienend, zeker als je ver van de stad woont: zelf regenwater opvangen en zuiveren als drinkwater en je eigen groenten en fruit verbouwen in de tuin. Natuurlijk is dat allemaal geen must. Je kunt ook gewoon lekker in de stad wonen waar je nog steeds op de meest prachtige locaties kunt wonen tussen het strand, de bossen en de stad in. Wat is Tasmanië toch fijn.
Het was ook erg fijn en leuk om zo liefdevol ontvangen te worden door familie en om ze beter te leren kennen. Grappig hoe je af en toe echt herkent dat het familie is, zelfs al zijn mijn nicht en neven opgegroeid aan de andere kant van de wereld. Het was fijn om kerst met familie daar door te brengen, anders maar heel leuk om te zien hoe kerst er daar aan toe gaat. Met oud nieuw ben ik met mijn neven en nicht naar een driedaags festival geweest dicht bij Hobart. Feesten met familie helemaal aan de andere kant van de wereld! En tegelijkertijd vond ik het zo jammer nu ik ze beter heb leren kennen dat ze zo ver weg wonen! Maar des te meer reden om nog een keertje terug te komen natuurlijk.
Toen mijn verblijf in Tasmanië erop zat begon de lange en zware reis naar huis. Ik heb in 48 uur tijd vier verschillende vluchten gehad en ik denk bij elkaar opgeteld wel 10 uur door gebracht op vliegvelden tussen de vluchten door. Mijn laatste vlucht die dus rechtstreeks naar Schiphol ging was echt heel gek. Overal om me heen Nederlanders! Ik ben er nu onderhand alweer aangewend maar op dat moment was het echt heel gek om alleen maar Nederlands om me heen te horen. En tot overmaat van ramp werd er omgeroepen dat het op de plaats van bestemming slecht weer was met regen, bewolking en zo’n 2 graden. Welkom thuis!
Na de marathon lopen naar de bagagebanden waar je nog eens drie jaar op je tas kan zitten wachten, kwam ik eindelijk door de poortjes en werd ik bestormd door een stelletje gillende vrouwen en emotionele mama/papa/broer. Echt een super lief en leuk en warm welkom. Maar jeetje, wat was dit halfjaar een avontuur wat me ontelbaar mooie momenten en vriendschappen heeft opgeleverd die ik never nooit had willen missen. Gelukkig besef ik me tegelijkertijd heel goed hoe fijn ik het ook thuis in Nederland heb met ontzettend lieve mensen om me heen. Maaaaar, reizen werkt verslavend en ik ben er nog niet klaar mee.
“A ship in a harbour is safe, but that is not what ships are built for.”
- John A Shedd
De laatste weken in Adelaide waren vreemd, realiserend dat je binnenkort vertrekt en afscheid moet nemen van de mensen van wie je echt bent gaan houden en de stad die een tweede thuis is geworden. De kleine momentjes en herinneringen worden steeds belangrijker. Op het moment dat ik daar mijn dagelijkse wandeltocht naar de uni weer eens maakte is het niet voor te stellen dat ik daar ook weer wegga. Mijn leven daar was zo vanzelfsprekend geworden. De vriendschappen die ik gemaakt had, mijn eigen thuisje, de uni, feestjes en wekelijkse ‘sleur’ wat niet echt een ‘sleur’ te noemen is want elke dag was een feestje. Afscheid nemen van dit leventje was toch wel heel erg moeilijk. Niet leuk, maar klagen mag ik zeker niet. Ik verlaatte Adelaide om vervolgens prachtige reizen te maken in Australië waarbij ik de meest adembenemende uitzichten heb mogen bewonderen, bijzondere vriendschappen heb gesloten, ontzettend veel geleerd heb en meer en meer heb kunnen realiseren hoe dankbaar ik ben voor het feit dat ik dit allemaal mee mocht maken.
Mijn ‘grote reis’ bestond zo ongeveer uit 4 onderdelen: een tour door het centrum van Australië (de woestijn/the outback), een road trip van Adelaide naar Melbourne, een road trip van Melbourne naar Sydney en vervolgens twee en een halve week bij familie doorgebracht in Tasmanië.
“You haven’t seen Australia if you haven’t seen the Uluru”, dat is wat ze zeggen. Althans sommigen. (Even voor de extra informatie: de Uluru is een enorme rode ‘steen’ in het midden van een vlak, steppeachtig woestijnlandschap en duizenden kilometers van de grote steden) Anderen zeggen: “De woestijn, daar is dus echt geen zak aan en zitten alleen maar vliegen” of “wat is er zo interessant aan een random steen in het midden van niets?” Eerlijk gezegd heb ik veel meer mensen dat laatste horen zeggen wat mij heel erg verbaasde. Ik als onwetende Europeaan was ontzettend benieuwd naar de woestijn. Hallo, WOESTIJN?! Dat is iets wat je alleen ziet in films. Mij leek het geweldig, zo’n steen in het midden van niets. Zo ver uit kijken over een uitgestrekte vlakte met niets. Waar vind je dat in Nederland? Juist. Dus ondanks alle negatieve verhalen toch maar besloten om het te doen en het was absoluut de beste keuze die ik had kunnen maken. Misschien wel het mooiste en indrukwekkendste wat ik ooit gezien heb (al moet ik toegeven dat ik dat denk bij alles wat ik gezien heb). De tour duurde drie dagen en elke dag hadden we een andere high light. Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon. Wauw. Mijn tour naar de woestijn heeft al mijn verwachtingen dubbel en dwars overtroffen. De kleuren waren werkelijk waar prachtig en alles is zoveel mooier en indrukwekkender dan je van een foto af kunt leiden. Natuurwonderen. Tijdens deze reis heb ik buiten geslapen in een zo gehete ‘swag’ (Kruising tussen een 1persoons tent en een slaapzak). Nog nooit zo lekker geslapen met een constant fris briesje. De hoeveelheid sterren die je ziet in de woestijn is gewoon niet voor te stellen als je bedenkt dat er in een straal van duizenden kilometers geen enkele stad te bekennen is, en dus weinig licht en dus veel, maar dan ook écht veel sterren. Niets vergeleken met de sterrenhemel die je op een willekeurig plekje in Nederland ziet. Prachtig.
Na deze trip ben ik teruggevlogen naar Adelaide waar ik mijn laatste feestje vierde en de volgende dag vertrok op road trip richting Melbourne met drie vrienden die ik heb ontmoet in Adelaide. Janneke (Nederlands), Julien (Frans) en Hubertus (Duits) waren mijn reis buddies voor deze trip. De dag dat we vertrokken was nog even paniek aangezien de tweede bestuurder zijn rijbewijs was vergeten bij het ophalen van de auto en toen de auto éindelijk voor de deur stond, bleek het autootje natuurlijk véél te klein te zijn. Maar echt klein. Wij met vier reizigers, per persoon een enorme backpack, een zespersoons tent, het nodige campinggerei, boodschappen en drinken… Onze puzzel-skills werden even flink op de proef gesteld maar met een muurtje tussen mij en Janneke op de achterbank is het helemaal goed gekomen. Het avontuur kon beginnen! Met zomerse hitjes bonkend uit de schrale speakers reden we in ons kleine witte autootje Adelaide uit. We hadden besloten dus een tent mee te nemen en te kamperen in plaats van hostels op te zoeken. Kamperen biedt beperkte mogelijkheden en middelen dus improviseren is een vaardigheid die op zijn beurt flink op de proef gesteld werd. We reden de welbekende Great Ocean Road, de meest bekende weg van Australië aan de zuidkust die grotendeels vlak langs de oceaan gaat. Dit belooft prachtige uitzichten en de meest indrukwekkende viewpoints. Soms ontstaan er lichtelijke irritaties aangezien je 24 uur per dag op elkaars lip zit, als bijvoorbeeld de bestuurder de twee belangrijkste viewpoints overslaat uit koppigheid en hij niet eens op smeekbede van mij even om wil draaien. Gelukkig was ik snel over mijn verdriet heen toen we aankwamen in een heel puur Australisch cafeetje een of ander dorpje in god weet waar met misschien een honderdtal inwoners waar de echte locals (onverstaanbaar) hun dagelijkse after-work biertjes dronken en ons hartelijk ontvingen met hapjes en drankjes en geïnteresseerd vroegen naar onze avonturen en plannen en ons hulp en accommodatie aanboden. Zo mochten we bij een boer in zijn weiland gratis kamperen maar we moesten dan wel even drie keer toeteren, anders ging hij er vanuit dat we inbrekers waren en zou hij ons schieten. We bedankte hem vriendelijk en vertrokken naar een campingplaats bij de Beauchamp Waterfalls. Na proberen te party crashen (tevergeefs) bij een Australisch eindexamenfeestje en mijn schoenen vergeten te zijn op de campingsite (wat voor enkele minuten het nodige gevloek opleverde) arriveerden we vier dagen na vertrek in Adelaide en vier dagen vol avontuur in Melbourne. En dat is dan de dichtstbijzijnde stad bij Adelaide. Moet je je even voorstellen dat je vier dagen zou doen over de weg van Utrecht naar Amsterdam. Conclusie: Australië is ontzettend groot.
In Melbourne hebben we nog ongeveer twee dagen met zijn vieren doorgebracht en veel sightseeing gedaan. Ontzettend leuke stad! Leuke schattige straatjes met knusse kleine barretjes en restaurantjes en in verhouding met andere Australische steden redelijk wat cultuur en creativiteit. Eenmaal in Melbourne aangekomen had ik eigenlijk totaal geen plan meer. Mijn reisgenootjes zouden de volgende dag naar Tasmanië en eentje terug naar Adelaide vliegen en ik bleef over. Ik wilde mensen vinden die met de auto naar Sydney gingen. Ik kon ook wel naar Sydney vliegen vanuit Melbourne maar wilde juist graag het echte Australië zien; ook tussen de steden in. Dus ging ik wanhopig op zoek naar mensen die een road trip gingen doen in de daarop volgende dagen vanuit Melbourne richting Sydney. Wonder boven wonder vond ik een leuk gemixt groepje wat nog een medereiziger zocht voor de road trip naar Sydney. Zomaar met mensen reizen die je nog nooit eerder ontmoet hebt leek me wel spannend, maar het bleken echt ontzettend leuke mensen te zijn. We vertrokken met een leuk gevarieerd groepje: een Turkse jongen die al vier jaar in Melbourne woonde en onlangs een landrover gekocht had en nu wel eens meer wilde zien van Australië, een Duitse en een Amerikaanse jongen beide net klaar met high school en dus kozen voor een tussenjaartje in Australië en een heel ervaren Amerikaans wereldreiziger meisje wat al zo ongeveer heel Amerika, Europa en Australië gezien had en nog steeds niet klaar is met reizen. Deze week gaf nog wel het meest het echte backpackers gevoel! We zaten met zijn vijven opgekropt in de landrover met veel te veel spullen natuurlijk. We hadden besloten van dag tot dag te kijken waar we zin in hadden, hoe ver we wilden rijden en waar we gingen overnachten. De eerste drie dagen brachten we door op een puur hippie festivalletje in de bossen in het midden van nergens (dat komt nog al eens voor in Australië en dat is precies wat ik zo tof vind aan dit land). Het was geen commercieel trek-al-je-hippie-accessoires-uit-de-kast festival, nee het was een echt hippie festival, echte hippies met kleren gemaakt uit gescheurde doeken en oude lappen stof en lopen op blote voeten, hoelahoepen, mediteren, diabolo’s etc. De muziek was ook nog eens erg goed dus dat hielp ook mee aan de sfeer! Goed begin van dit avontuur!
Na het festival vervolgden we onze weg richting Sydney waar we vanaf dan nog ongeveer een week over gedaan hebben. Wat best ruim is want Melbourne-Sydney zou je binnen een dag kunnen doen als je flink doorrijdt. Als je het mij vraagt is dit het echte reizen: geen strak uitgedacht plan hebben, niets boeken, maar gewoon zien waar je terecht komt. Zo kwamen we er achteraf achter, zonder dat we het in de gaten hadden, dat we de hoogste berg van Australië hadden beklommen! Vaak zijn de gratis campingplaatsen ook zonder douche dus dan maar ‘douchen’ in de rivier. Ook de afwas werd gedaan in de rivier (wel met natuurlijk afbreekbaar afwasmiddel natuurlijk). De rivieren zijn wel echt KOUD (bergwater, duh). Elke avond rijst met bonen uit blik en naderhand een kampvuurtje met goeie gespreken, drankjes en muziekjes. Dit alles is pas echt kamperen! Het is moeilijk om te beschrijven maar deze week was absoluut een van mijn beste weken. Het is ook echt heel bijzonder hoe je in zo’n korte tijd een band met wildvreemden kunt opbouwen. Toen we eenmaal in Sydney waren aangekomen en afscheid moesten nemen, viel het me best wel zwaar! Ik heb een ongelofelijk leuke tijd met dit groepje gehad en ook al was het zo kort, je zit zo intensief bovenop elkaar een week lang elke dag dat je geen keus hebt dan gewoon vrienden te zijn al vanaf dag één.
Na anderhalve dag in Sydney te zijn geweest en dus niet zo heel veel gezien te hebben (gelukkig heb ik wel mijn opera house foto, want dat is natuurlijk het aller belangrijkste van mijn hele verblijf in Australië), nam ik het vliegtuig naar Tasmanië. Hier werd ik hartelijk ontvangen door mijn Ome Alfred. Het was echt heel bijzonder om daar met familie te zijn die ik eigenlijk bijna nooit zie. Ik heb ongeveer een weekje bij mijn oom doorgebracht en met hem door Tasmanië getoerd. Tasmanië is echt geweldig. Het is groter dan Nederland en er wonen zo’n 550.000 mensen. Dat is minder dan alleen al in Amsterdam. Er zijn dan ook hele stukken onaangeraakte natuur welke niet te bereiken zijn met auto of fiets. Het is echt een onbeschrijfelijk mooi eiland. Je kunt drie/vier uur rijden van de ene stad naar de ander, en in tussentijd kom je niets tegen dan prachtige natuur en een paar kleine dorpjes met zo’n 100/200(!) inwoners. Veel mensen zijn ook redelijk zelfvoorzienend, zeker als je ver van de stad woont: zelf regenwater opvangen en zuiveren als drinkwater en je eigen groenten en fruit verbouwen in de tuin. Natuurlijk is dat allemaal geen must. Je kunt ook gewoon lekker in de stad wonen waar je nog steeds op de meest prachtige locaties kunt wonen tussen het strand, de bossen en de stad in. Wat is Tasmanië toch fijn.
Het was ook erg fijn en leuk om zo liefdevol ontvangen te worden door familie en om ze beter te leren kennen. Grappig hoe je af en toe echt herkent dat het familie is, zelfs al zijn mijn nicht en neven opgegroeid aan de andere kant van de wereld. Het was fijn om kerst met familie daar door te brengen, anders maar heel leuk om te zien hoe kerst er daar aan toe gaat. Met oud nieuw ben ik met mijn neven en nicht naar een driedaags festival geweest dicht bij Hobart. Feesten met familie helemaal aan de andere kant van de wereld! En tegelijkertijd vond ik het zo jammer nu ik ze beter heb leren kennen dat ze zo ver weg wonen! Maar des te meer reden om nog een keertje terug te komen natuurlijk.
Toen mijn verblijf in Tasmanië erop zat begon de lange en zware reis naar huis. Ik heb in 48 uur tijd vier verschillende vluchten gehad en ik denk bij elkaar opgeteld wel 10 uur door gebracht op vliegvelden tussen de vluchten door. Mijn laatste vlucht die dus rechtstreeks naar Schiphol ging was echt heel gek. Overal om me heen Nederlanders! Ik ben er nu onderhand alweer aangewend maar op dat moment was het echt heel gek om alleen maar Nederlands om me heen te horen. En tot overmaat van ramp werd er omgeroepen dat het op de plaats van bestemming slecht weer was met regen, bewolking en zo’n 2 graden. Welkom thuis!
Na de marathon lopen naar de bagagebanden waar je nog eens drie jaar op je tas kan zitten wachten, kwam ik eindelijk door de poortjes en werd ik bestormd door een stelletje gillende vrouwen en emotionele mama/papa/broer. Echt een super lief en leuk en warm welkom. Maar jeetje, wat was dit halfjaar een avontuur wat me ontelbaar mooie momenten en vriendschappen heeft opgeleverd die ik never nooit had willen missen. Gelukkig besef ik me tegelijkertijd heel goed hoe fijn ik het ook thuis in Nederland heb met ontzettend lieve mensen om me heen. Maaaaar, reizen werkt verslavend en ik ben er nog niet klaar mee.
“A ship in a harbour is safe, but that is not what ships are built for.”
- John A Shedd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
